Deze manier ken je vast nog niet
Welkom op Biak
Het is super vroeg in de ochtend als het vliegtuig daalt en de landing inzet voor Biak, een eiland ten noorden van Papua Barat. Met mijn slaperige hoofd staar ik een beetje naar buiten, maar behalve wat verloren lichtjes zie ik niets; het is nog donker. De piloot zet het vliegtuig netjes aan de grond, de trappen worden aangekoppeld en dan zet ik in het donker mijn eerste voetstappen op Biak. Het is warm en klam en het is nu al te voelen dat de temperatuur hier overdag flink oploopt.
Op mijn gemakje wandel ik naar het gebouwtje dat aankomst-, vertrek- en bagagehal tegelijk is. De gids is er al en we maken even een praatje tot de bagage wordt afgeleverd. Als de bagage er is, wandelen we het gebouwtje uit. Het hotel is in de buurt en ik snak naar koffie, waarvan ik inmiddels weet dat dat samen met een ontbijtje op me staat te wachten. Buiten aangekomen zie ik een klein busje staan. Zal het hotel dan toch wat verder weg liggen? Maar nee, het busje is speciaal geregeld voor de bagage. Zelf kan ik best die 50 meter lopen en ik rol zo het hotel in. Toch attent..
Het inchecken duurt even en daarom loop ik de mooi aangelegde tuin met zwembad in. Het hotel ligt pal aan zee en tussen de palmbomen door, met een enkele vissersboot op de achtergrond, zie ik de zon opkomen. Prachtig! Het enige nadeel is dat ik meteen wordt opgevreten door de muggen. Maar ach, het mag de pret niet drukken. Het blijft een schitterend moment en ik heb meteen geleerd dat ik continue antimuggenspul bij me moet hebben.
Goedemorgen..
Inmiddels is het inchecken gelukt en krijg ik de sleutel van een kamer met zeezicht. Maar eerst, hoog tijd voor de broodnodige koffie! Terwijl ik heerlijk van mijn bakkie koffie zit te genieten, is er ineens een enorme herrie. Het lijkt verdorie wel alsof er een luchtalarm afgaat! Ik schrik me wezenloos en ben in een klap wakker.
Gelukkig is er niets ‘raars’ aan de hand. Wat blijkt? Het stadje loopt aan de andere kant van de start- en landingsbaan gewoon door en ook daar wonen mensen. De start- en landingsbaan is als het ware een oversteekplaats. Als er een vliegtuig in aantocht is, gaat het luchtalarm af als signaal dat ze zich uit de voeten moeten maken. Een soort zebrapad dus, maar dan heel groot, zonder witte strepen, zonder stoplicht en in plaats van een tikkend geluid een luchtalarm.
Je moet het maar net even weten. Voor mij was deze manier in ieder geval nog nieuw en eenmaal van de schrik bekomen, drink ik relaxed mijn koffie verder op.